Napier tot Wai-O-Tapu

Oh oh, bijna vergeten: we hebben zo'n geweldig koffietentje ontdekt in Nelson. Ik weet het, dat is nog op het zuidereiland, maar ze hadden er zelfs gratis Wifi! Iets wat niet altijd even makkelijk te vinden is... Dus bij deze: Iedereen die toevallig binnenkort nog eens in Nelson Nieuw Zeeland (bovenaan Zuidereiland) is moet echt even een bezoekje brengen aan het cafe "The Bridge Street Collective" (tevens galerie, maar daar zijn wij niet geweest). Heerlijke koffie en vers gemaakte biologisch-dynamische hapjes. :)
Over dat biologisch en dynamisch gesproken: Hier in NZ zijn ze erg bezig met gezond eten. Overal zie je gezondheidswinkeltjes en bij bijna alle gerechten op menukaarten staat erachter dat er een glutenvrije variant beschikbaar is. Anyhow... dat was wel weer even genoeg reclame. Laten we vooral verder gaan met het Noordereiland nu.

We kwamen midden in de nacht aan en ga dan maar eens in het donker zoeken naar een plaatsje om te slapen... We eindigden uiteindelijk bij een camping (waarvan, heel gek, om half 3 's nachts de receptie al gesloten was), waar we onszelf maar geparkeerd hebben op een plekje (buiten de camping zelf) dat niet meteen zou opvallen en hebben uiteindelijk nog een paar uur heerlijk kunnen slapen. Waar dit was? Geen idee. We hebben het de volgende morgen ook niet gevraagd en zijn snel op pad gegaan voordat we onverwacht nog een rekening gepresenteerd zouden krijgen voor onze illegale overnachting....
Onderweg (nu na een paar dagen wat aangevuld met andere punten) vielen ons een paar dingen op in vergelijking met het Zuidereiland. Het Noordereiland:
- is veel vlakker. Heeft wel gele heuvels, maar de enige bergen die je hier tegenkomt zijn vulkanen
- is veel vuiler. Waar ze op het ZE overal bordjes hadden hangen dat rommel maken enorme boetes oplevert hangt er op het NE niets en dat is gelijk te zien aan de hoeveelheid rommel op de parkeerplaatsen en (helaas ook) in de natuur. Soms waren plaatsen ook gewoon echt vies. Iets wat we niet gezien hebben op het ZE.
- is veel drukker bevolkt. Hier waren we al voor gewaarschuwd door locals (1 miljoen inwoners op het ZE tegen 3,5 miljoen op het NE) maar het valt ook echt op. We rijden veel vaker door stadjes en dorpjes en veel minder uitgestrekte natuur.
- zien we tot nu toe veel minder Lucy's. Dit is een merk campers dat op het ZE echt om de auto langs kwam, maar deze paars-groene campers zie je hier maar af en toe. Wij hebben uiteraard een goedkopere variant: De Lucky. (tot we goed gingen kijken en onder de witte verf sporen van groen en paars tegenkwamen precies zoals de Lucy's geverfd zijn....)
- heeft veel meer radio dan het ZE. Daar kon je dagen zwerven zonder dat je radio iets meer vond dan ruis en als je dan wat vond was dat uiteraard alleen aan de ene kant van de berg en niet aan de andere, dus dan kon je na een half nummer (haarspeldbochten) weer op zoek. Hier heb je zowaar verschillende zenders om uit te kiezen. Wat een luxe!
In eerste instantie lijkt het er op dat het ZE meer onze voorkeur heeft dan het NE, maar gelukkig kwamen er nog heel wat mooie ervaringen aan om daar verandering in te (proberen te) brengen...

Onderweg hebben we ons vermaakt met verschillende kleine wandelingen. Zo kwamen we (ergens...) langs een gebied dat we 'Overleek meets Rainforest' genoemd hebben. Weilanden inclusief kroos, treurwilgen, watertjes, windmolens en grote varenbomen. Best een bijzondere combinatie kan ik je vertellen. Daar hebben we ook de eerste van een serie enorm grote en vooral dikke, brede bomen gezien, maar daarover later deze vakantie meer.

Onze eerste bewuste bestemming was Napier. Een art deco stadje wat op zich wel grappig was om even doorheen te lopen. Door een aardbeving in 1931 was alles op dat moment herbouwd en had dus een art deco stijl. Leuk, maar jammer dat de onderste verdieping voornamelijk moderne winkels waren, waardoor het niet eens zo erg op viel dat er oude bebouwing boven (/achter/naast) zat. Daarnaast was het bewolkt en een beetje frisjes, wat ook niet meewerkte aan het sfeertje. Wat nog het ergste was (voor Lennaert), was dat het gratis stads wifi echt voor geen meter werkte en toen vond Renske tijdens het winkelen ook nog eens niet de ring die ze graag wilde hebben in haar maat... Je weet wel, de belangrijke dingen in het leven :) Snel dus maar door naar een mooie uitkijk over Lake Taupo. Hier hebben we overigens niet eens een foto van gemaakt, maar van dit zonovergoten plekje met wat wind van het enorme meer hebben we onze bus even leeggehaald om alles te laten luchten en de zon haar bacteriedodende werking te laten doen. Je weet maar nooit waar dat goed voor is en het geeft ons weer een behoorlijk fris gevoel. Je bent snel tevreden als je van tevoren weet dat je niet echt kan wassen onderweg hihi.
Daarna in Turangi de bus geboekt voor onze grootste uitdaging tot nu toe: een wandeltocht over een nog actieve vulkaan: The Tongariro Alpine Crossing! De bus zou ons de volgende morgen van ons parkeerterrein oppikken en naar het startpunt brengen. De parkeerplaats van onze auto was daar 19! kilometer vandaan. Aangezien we nog even hadden die dag hebben we ons daar rustig op voorbereid door een paar historische sites te bekijken. Wat thematische watertjes waar we bubbelend modder konden aanschouwen en vooral ook ruiken (Tokaanu thermal pools), een rondwandeling rondom een kratermeer waarbij we door bos en over kleine strandjes aan het meer moesten lopen (Rotopounamu), hebben we van de kust naar een heilig eiland van de Maori gekeken (Opotaka) en het verhaal van de slag om het fort van Te Kooti (Te Portere Redoubt) bijna in levende lijve meegemaakt doordat de forten (het waren er twee) nog aanwezig waren en je je door het verhaal er een levendige voorstelling van kon maken. Het liep overigens niet zo goed met ze af... Al met al slechts een kilometer of 8 gelopen die dag, dus een mooie rustdag voor de volgende...

Na een goede enigszins korte nachtrust (mede door het feit dat we ergens stonden waar we niet gewenst waren en voor het eerst deze vakantie weggestuurd werden en dus in het donker nog iets anders moesten zoeken hetgeen erin resulteerde dat we laat aankwamen op de allerduurste camping tot nu toe) ging de wekker de volgende morgen al om 7 uur aangezien de bus ons van het parkeerterrein om 8 uur zou afhalen. De buschauffeur verzekerde ons dat deze wandeltocht over een actieve vulkaan hetzelfde is als vliegen: de landing en het opstijgen zijn het gevaarlijkste dus we waren nu bezig met het gevaarlijkste gedeelte namelijk de busreis naar de start. Dat ging gelukkig allemaal goed :)
Ik zou heel lang kunnen praten over deze prachtige trip. Zoals jullie inmiddels wel weten is het mij niet geheel onbekend om wat langer uit te weiden over zowel de grote als kleine zaken zodat er voordat je het weet weer een enorm blog uit mijn (ehhh onze natuurlijk) vingers tevoorschijn geslopen is :) Ik zal proberen me tot de belangrijkste details te beperken:
GEWELDIG MOOI!! Een echte aanrader! Wat is dat een prachtige ervaring! Ok, 19 kilometer is best een end, zeker als je daarbij een berg (een vulkaan, een actieve vulkaan) oversteekt. En helemaal omdat wij nog even een paar kleine detours hadden ingepland waaronder ééntje van 3 extra kilometers naar de top van Mount Tongariro en daarmee op een wandeling van ongeveer 23 kilometer kwamen... Ontzettend de moeite waard. Van maanlandschappen (of zoals een medewandelaar die daar liep opmerkte: "it looks like Star Wars") tot steenformaties in alle kleuren van de regenboog (wit, geel, oranje, roze, bruin, rood, paars, blauw, groen, zwart en alles ertussenin) allemaal naast elkaar. Glibberige (van losse steentjes op iets hardere ondergrond), steile wandelpaadjes van 60% met enorme afgronden naast je (ENG!) tot horizontale platte looppaden in de kraters of langs prachtige azuurblauwe kratermeren. Aan het begin en het eind waren er paden aangelegd en liep je over houten planken om de bijzondere vegetatie te beschermen, maar het echte pad was die-hard klimmen en klauteren. Het grootste gedeelte van deze tocht was boven de boomgrens en ik denk zelfs boven de groei grens, want het enige dat we daar tegenkwamen waren wat korstmossen en verder niets. Het was ook te zien dat het een werkende vulkaan is want we zagen verschillende stoomwolken uit de berg tevoorschijn komen. We zullen een paar foto's plaatsen om jullie een idee van dit alles te geven, want eigenlijk was dit zo mooi dat het moeilijk te beschrijven is. Wat ik nog wel kan zeggen is dat toen we er na 9 uur lopen (inclusief pauzes) eindelijk waren, we daar wel blij mee waren en er een heel trots gevoel aan overhielden. De volgende morgen hadden we niet eens echt spierpijn, al waren we wel even stijf bij het uit ons busje klauteren. De dag daarna zoals dat hoort nog erger :)

De volgende dag wat rustig aangedaan. Bij Taupo even badderen in een azuurblauwe koude rivier (de Waikato) die op een bepaald punt werd aangevuld met heet water dat verwarmd werd door een van de omliggende vulkanen. Dit was echt heel grappig: het warme water 'dreef' op het koude water waardoor je het koud en warm tegelijk had, afhankelijk van het lichaamsdeel dat boven of onderin het water lag. Een mooie wandeling langs deze rivier (Huka Fall Walk) bracht ons naar een niet zo heel hoge, maar wel indrukwekkende diep blauwe waterval (de Huka Falls) met een paar stroomversnellingen, echt iets waarvan we onder de indruk waren. Daarna even luieren op een zeilschip die ons meenam over het Taupo meer naar de Maori Rock Carvings. Daar hadden de Maori in 1979 (ok, niet zo heel lang geleden, maar toch heel interessant) metershoge afbeeldingen uitgehouwen in de rotsen aan de waterkant. Deze waren alleen te bereiken via het water. Erg interessant dit eerbetoon aan vroeger en aan nu en ook de zeiltocht zelf was erg leuk. Lennaert mocht zelfs even het roer overnemen en zat daar als een ware zeebonk :)

Vandaag via "Craters of the Moon" een wandeling door een gebied waar tussen de kniehoge vegetatie om de paar meter een krater met stoom te zien was op pad naar het echte werk: Wai-O-Tapu: thermal wonderland. Een thermisch gebied vol ingezakte kraters, koude en kokende poelen van modder, water en stoomwolken waar je overal echt heel dicht of zelfs (via de aangelegde paden) overheen mocht lopen. Wederom een gebied met alle kleuren van de regenboog door zwavel (geel/roze), ijzeroxide (rood/bruin), antimonium (oranje), koolstof (zwart), silicium (wit), mangaan (paars) en arsenicum (groen). Prachtig om te zien hoe helder die kleuren zijn en altijd weer spannend om te zien hoe hoog de volgende luchtbel de modder zou schieten. En alles op maar een paar meter naast elkaar, maar dan toch met hele andere kleuren. Ook was het ene gebied duidelijk warmer dan het andere ook al lagen deze soms letterlijk tegen elkaar aan. Dit was goed te zien aan de stoom die op sommige plaatsen nauwelijks, maar op andere behoorlijk aanwezig was. Soms was de stoom zo dik dat je even niets voor ogen kon zien. Vast heel gezond om dat een hele middag in te ademen :) Het werd na dit park ook niet beter, omdat overal dit soort parken en spa's te vinden zijn en je dus overal de, laten we het interessante lucht noemen, kon ruiken. Een klein beetje naar ons hoofd steeg het dan ook wel.

Ok, ok. Ook het Noordereiland heeft dus een heleboel mooie en vooral bijzondere plekken. Dat is wel duidelijk. We zijn overtuigd ;)

Terwijl ik dit blog aan het schrijven ben is Lennaert nieuwe vrienden aan het maken met de grote groep familie/vrienden die naast ons staan op de camping. Klinkt erg gezellig. Ik ga ze maar eens gezelschap houden :)