'Snelweg' vanaf Kaikoura tot Picton

Wat leuk om al jullie reacties te lezen!! Ik weet wel dat niet iedereen die blogs leest ook een reactie plaatst (dat doe ik zelf bij anderen ook niet altijd), maar als mensen dat dan wel doen is echt heel leuk! Als je dan merkt dat je blog door meer dan alleen familie wordt gelezen begint natuurlijk alles te stralen :) Dus blijf vooral schrijven en ons ook op de hoogte houden van alles wat er thuis gebeurt, vinden we hartstikke leuk!

Over een reisdag valt veel meer te vertellen dan dat we alleen heel veel kilometers hebben afgelegd: Omdat het 's morgens blijft miezeren besluiten we even warm te worden in de luxe restauratie die we onderweg tegenkomen. Daar vinden we de zoveelste Nederlander achter de bar. Overal werken hier Nederlanders in de horeca... We gaan gezellig tussen alle Duitsers op onze koffie zitten wachten. We zien heel veel Duitse stellen onderweg en ook wel wat Nederlanders. Jonge gezinnen (echt jong, met baby's ...) zijn vaak Frans en alles wat overblijft is Nieuw Zeelands. Wij hadden ons natuurlijk even niet bedacht dat die nu bezig zijn met het vieren van hun 6 weken zomervakantie. En wij ons maar afvragen waarom het eigenlijk overal nu zo druk is. Die koffie laat wel heel lang op zich wachten, maar na slechts 2 keer vragen komt hij toch nog en smaakt uiteraard des te beter. Zoals te verwachten vlucht Renske daarna een uurtje naar buiten het miezerige strand op om als jutter de mooiste schatten (lees: nog meer stenen) van het zwarte zand te plukken terwijl Lennaert de krant doorneemt en weer helemaal op de hoogte raakt van wat er gebeurt in de wereld. Wat een schokkende dingen op dit moment in met name Frankrijk trouwens! Daarna komen we erachter dat er internet aanwezig is en kunnen we de vorige blog posten en een aantal mensen laten weten dat alles goed met ons gaat. Dan weer op pad, verder naar boven op het Zuidereiland. Het mooie van hier onderweg zijn is dat je in korte tijd zoveel verschillende soorten natuur tegenkomt. Terwijl we vertrokken met uitzicht op zee en zeehonden bevinden we ons via gele (gras)heuvels vol wijnranken na een tijdje tussen de kleine stadjes en de fruitbomen. Dat fruit word trouwens verwerkt in heerlijke vers fruit-ijsjes bij kraampjes aan de weg. Een aanrader! Nieuw Zeelandse 'steden' doen vaak denken aan het vroegere wilde westen met slechts één straat en nog een aantal zeer oude huizen. Veelal zijn er modernere gebouwen tussen geplaatst, maar omdat het niet meer is dan een straat blijft het de 'Wild-West' sfeer ademen. Nieuw Zeelanders maken wel de prachtigste kunstwerken van hun huizen en winkels. Zo zie je veel kleurige muurschilderingen en soms hele kunstwerken aan gebouwen. Een 3 meter lange ijzeren vis bovenaan een visrestaurant of een mosselrestaurant dat versierd is met tientallen groene mossels inclusief armpjes en beentjes van elk in totaal een halve meter groot. Wat ook leuk is hier zijn de tweedehands winkeltjes: 'Kiwi's' (Nieuw Zeelanders, zoals ze zichzelf noemen) gebruiken hiervoor de prachtige term 'preloved goods'. Lennaert heeft hier voor 2 dollar (+/- 1 euro 30) een onwijs sexy 'nieuwe' zwembroek kunnen scoren :)
We hebben diverse stops gemaakt op uitkijken en dergelijke, één daarvan was tussen Nelson en Takaka met een prachtig uitzicht over de baai en de vele fruitbomen. Onder andere kersenbomen waar ik uit ervaring over kan zeggen dat deze vruchten erg lekker zijn in een enorm ijsje dat daarmee gemaakt kan worden. Dit uitzicht punt (op Takaka Hill) was zeer bijzonder door de grillige rotsformaties die daar liggen. Dit bleken de versteende schubben te zijn van een mythisch monster dat volgens de Maori verslagen was door een slimme dame die hem op de berg gejaagd heeft waarna zij de berg in brand gestoken had. Het mythische dier kwam hierbij om en in de brand versteenden zijn schubben tot wat het nu is. Volgens anderen zijn dit gewoon de resten van gesteenten die overblijven als het kalksteen dat ertussen gezeten heeft met de jaren door de regen wordt weggespoeld. Hoe het ook zij, het zag er prachtig en zeer betoverend uit. Die avond mochten we onszelf trakteren op een lokaal restaurant. We bestelden hier vissoep waar zowaar echte stukken vis in zaten (en veel ook). Daarna allebei een visje. Helemaal niet interessant voor jullie om te lezen natuurlijk, maar wel erg lekker. Die avond vonden we (wederom een gratis) overnachtingsplaats naast een rivier bij Takaka. Natuurlijk mochten we daar eigenlijk niet staan, omdat we geen wc aan boord hebben, maar wij dachten dat dat een verouderde voorwaarde moest zijn aangezien er gewoon een wc op het terrein aanwezig was. Dat zien we trouwens veel: openbare wc's. Zelfs in de steden en dorpen hangen overal bordjes om je te wijzen waar de volgende openbare toiletten zijn. En overal is nog wc-papier ook! Moet wel toegeven dat de ene locatie schoner is dan de andere, maar de meeste zijn helemaal prima. Hoewel, je hebt ook ecologische toiletten die je niet door hoeft te trekken en waar alles gewoon in een groot gat terecht komt. Sommigen doen het heel goed en daar ruik je helemaal niets (terwijl je dus wel alles kan zien liggen), anderen kom je nog maar net bij kennis uit na het inademen van al die luchten en de ammoniak die bij de ontbinding vrijkomt. Anyhow: De volgende dag zijn we doorgereden naar Collingwood waar mooie excursies te boeken zouden zijn. Na het zien van de prachtige prijzen die daarbij hoorden hebben we de mensen vriendelijk bedankt en zijn zelf op ontdekkingstocht gegaan. Veel leuker natuurlijk! Dit resulteerde erin dat we eerst doorreden naar Puponga en van daar een wandeling door duinen en langs de zee richting het puntje van de 'Golden Bay' hebben gemaakt. We zijn hierbij eigenlijk maar tot Cape Farewell gegaan, maar dat maakt voor het verhaal niet uit. Hierbij waren we aan het strand onderhevig aan ontzettend veel wind, waardoor het tevens een gratis scrub-beurt van de onderbenen werd en stiekem wel een beetje koud. Gelukkig was de terugweg binnendoor via weilanden, inclusief wandelen door kuddes schapen en koeien. Omdat het gebied niet zo plat is als ons Holland, maar flink geheuveld verwachtten we elk moment een kudde Orks over de volgende heuvel te zien rennen, maar gelukkig hebben ze ons allemaal gepasseerd. Verder kwamen we een paar reusachtige gevelde sparren tegen. Een goede lunchplek voor de banaan die we hadden meegenomen :) Toch al met al weer 3,5 uur gewandeld! 's Middags zijn we niet te laat terug gegaan naar dezelfde kampeerplek als de dag ervoor. Lekker even chillen en nog zwemmen in de rivier aldaar. Wat we hierbij niet moeten vergeten is dat we ook een bezoek hebben gebracht aan de Te Waikoropupu bronnen. We mochten hier (op de paadjes en het water niet aanraken) via een aangelegd pad langs lopen. We zagen eerst wat stroompjes die al heel helder waren, maar dat hadden we eerder gezien. Toch had niets daarin ons voorbereid op de echte bron. Op dat punt zag je het water uit de grond omhoog komen en dit was zo helder als kraanwater. Het was zo zuiver en helder dat het bijna nep leek. We stonden dan ook met open monden te kijken om vervolgens uit alle macht foto's proberen te maken waarop je kan zien dat de bodem op twee meter diepte duidelijk zichtbaar was. Helaas was het water aan het stromen en soort van (omhoog) borrelen waardoor dat minder goed gelukt was dan we hoopten, maar echt prachtig. Ik hoop dat jullie allemaal gemerkt hebben dat er inmiddels wat foto's bij de verschillende blogs geplaatst zijn?! Lennaert doet zijn uiterste best om dat zo af en toe te doen. Vandaar dat jullie ook voornamelijk mij op de foto zien staan, want op zijn Iphone staan zelden foto's van hem.

Overigens gaat het met de benen van Renske al een heel stuk beter. We zijn toch even bij de drogist geweest en na vier anti-histamine pillen (en dagen) lijkt het erop dat er niets geamputeerd hoeft te worden. Toch fijn :)

De volgende dag begint goed als we een paar minuten gezellig met Maartje kunnen bijpraten. Bij gebrek aan voldoende openbaar internet is het iets minder skypen dan de bedoeling was, maar gelukkig bestaan de reguliere telefoonlijnen ook nog. Uit Maartjes spraakwater van "ja's" en "nee's" op onze open vragen maken we op dat het allemaal goed met haar gaat, maar uiteraard missen wij haar net zo veel als zij ons. Gelukkig zijn we inmiddels alweer ruim over de helft van de vakantie en zitten we alweer vol spannende en vooral leuke plannen om met z'n drieën te gaan doen als we weer thuis zijn...

Daarna weer een paar kilometers pakken naar de volgende locatie waar we onderweg ook nog even de zee in zijn gesprongen om wat af te koelen. Daar hoort natuurlijk een koffie (en ijskoffie) van de 'espresso-boot' in de naburige haven bij, die als koffiecafé fungeerde en omdat het daar de normaalste zaak van de wereld is zwommen er pijlstaartroggen in het haventje. Whaat? ja echt waar! En ze staan (alle twee!) nog op de foto ook (tenminste, als je wil geloven dat die zwarte vlekken in het water daadwerkelijk de roggen van een vierkante meter zijn en niet gewoon zwarte stenen of iets dergelijks). En daarna bedachten we ons dat onze zwemlocatie daar slechts ongeveer 100 meter vandaan was geweest... Exciting! :)

Vervolgens op pad om het Abel Tasman Nationaal Park te ontdekken. Een, uiteraard weer, prachtige wandeling naar een waterval waarbij we werden gewaarschuwd dat we goede schoenen moesten dragen omdat we een paar keer door een stuk rivier moesten baden en een goed gevoel van avontuur moesten hebben om de trip te volbrengen. Ik moet toegeven dat dat laatste wel op z'n plaats was bij de hangbrug die we over de rivier moesten nemen. Slechts groot (en sterk) genoeg voor één persoon tegelijk terwijl je wiebelend de 30 meter overbrugde op een hoogte van ongeveer 10 meter. Klinkt waarschijnlijk niet zo spannend, maar je keek zo bij je voeten door de brug heen naar beneden, vooral daar op de punten waar stukjes van het kippengaas met enkele ijzeren latjes waar je geacht was overheen te lopen ontbraken. Verder was er genoeg beweging om je af te vragen of de touwen met kippengaasconstructie die ongeveer tot aan je heup kwamen sterk genoeg zouden zijn om je te kunnen opvangen als je door je eigen gewiebel toch je evenwicht verliest... Al met al vond Lennaert hem dus geweldig :) De waterval zelf (Wainui Falls) was overigens ook heel mooi :P en die sterke schoenen die we nodig hadden... Ik denk dat de meeste schoenen die vier centimeter water wel zouden hebben overleefd ;).

Ons avondprogramma bestond via het prachtige Abel Tasman memoriaal (een hoge witte steen...) uit een wandeling door het Abel Tasman park zelf tot een mooi uitkijkpunt (Taupo Point) waar we, mogelijk door het tijdstip, het was tenslotte al 8 uur 's avonds, als enige op het strand konden genieten van de jonge aalscholver-achtigen en prachtige aangespoelde kwallen. Hoewel de heenweg over een halve berg (eerst omhoog en daarna naar beneden, hoe voorspelbaar) was gegaan is het tij voor de terugweg voldoende gezakt om buitenom over het wad te gaan. Dat wil zeggen bijna. Het resulteert er wederom in dat we een luttele 100 meter over glibberige met mossels, waterpokken, oesters en algen bezaaide stenen moeten klauteren. We worden er steeds beter in.

Voor de nacht waren we teruggereden naar de werf met de espresso-boot omdat de koffieman ons wijsgemaakt had dat je daar 's nachts mogelijk pinguïns tegen zou komen. We hebben een tijdje op de genoemde plek gehangen (eerste grote steen links, langs de piraten boeken ruilplank, onder de overhangende steen door tot het water), maar behalve de (officiële) verkeers-waarschuwingsborden voor pinguïns langs de weg hebben we ze niet meer in in 3D mogen aanschouwen.

De volgende morgen als ochtendgymnastiek een wandeltocht naar de Rawhitit cave, waarbij we een heel stuk langs (en terug door- aangezien dat gewoon kon) een drooggevallen riviertje (ongeveer 4 meter breed) zijn gelopen. De resterende kilometer was ongeveer recht omhoog de berg op.. Erg goed voor je conditie, pffffff. Maar, het resultaat was zeker weer de moeite waard: een druipgrot groter dan ik tot nu toe gezien heb vol met stalactieten in prachtige rode, paarse en groene tinten van de algen die erop groeien. Ook worden we op deze route beloond met het vinden van een echte "Gandalf"-wandelstok die we overigens weer achterlaten op het hoogste punt van de volgende wandeling: de Takaka Hill Walking Track. Wederom een schitterend uitzicht over berg, baai, Abel Tasman en Golden Bay met heel veel van die rotsen zoals bij de mythe van de versteende schubben (zie begin van dit blog). Het uitkijkpunt was daar overigens ook niet ver vandaan zoals de overeenkomstige naam al doet vermoeden (we gaan namelijk gedeeltelijk dezelfde weg terug).

Aan de andere kant van het Abel Tasman park lopen we bij Marahau een paar kilometer het Abel Tasmanpark in naar een volgend privé strand met kleine delta (omdat we dan een riviertje hebben met zoet water waarmee we het zout van de zee kunnen afspoelen na het zwemmen. Vooral Renske vind dat wel zo prettig). Op de weg daarheen worden we al beloond met het zien van veel kwartelachtige vogels waarbij de mannetjes (denk ik) prachtige kuifjes dragen. Een paartje liep zelfs met 6 jongen die echt niet langer dan één a twee dagen uit het ei kunnen zijn. Super schattig. Op de terugweg zien we een dikke zwarte aal in het riviertje zwemmen. Heen en terug worden we begeleid door een koor luidruchtige cicaden-achtigen. Wat een herrie is dat zeg. Onder een boom met meerdere exemplaren moeten we zelfs onze oren dicht houden. De terugweg wordt verder weer een sprookje met ondergaande zon en laag tij. Enkele toeristen en wat paarden (met ruiter) lopen daar nog hun rondje voor een mooie foto.

De laatste dag op het Zuidereiland besteden we met wat shoppen in Nelson en lekker relaxen aan een rivier met heldergroen water. Klinkt misschien wat minder, maar het was weer net zo helder als alle andere rivieren hier. En we hebben nu ook echt wel alle natuurlijke kleuren gehad: Helderblauw bij gletsjers, bruinig bij regenwouden, geheel kleurloos bij bronnen en groenig, ehh ergens daartussenin. Zelfs vies-bruin/groen dichtgeslibd met algen hebben we gezien, maar dit zagen we enkel in kleine door de mens gemaakte drinkbakken (van koeien) en een enkel afgezet meertje. Met net iets te veel zon (we zien er nu lekker rossig uit) reden we daarna de wolken in en per 10 kilometer ging er dan ook een kledingstuk meer bij aan. In de haven van Picton hebben we ons laatste maal op Zuid Nieuw Zeeland genuttigd (Lennaert wilde geitenschouder [?] en ik de inwoner van de Paua-schelp waarvan ik de schelp zelf (vol parelmoer) mocht houden! [blij dit geprobeerd te hebben maar niet echt een aanrader deze schelpbewoner die zwart van buiten en wit van binnen is. De maag van het schelpwezen die ook geserveerd werd heb ik na één hapje maar laten liggen..]). En nu zitten we op de veerboot die ons in drie uur en een kwartier naar Wellington zal brengen waar ons avontuur op het Noordereiland verder zal gaan.

Oh, wat er er ook nog is gebeurt in Nelson: Lennaert heeft geen krullen meer :( Bij gebrek aan eigen tondeuse was de strook haar die Lennaert blijkbaar op zijn achterhoofd nog wel had lekker door gaan groeien en had Renske haar eigen Mount Cook (met de witte punten...: intern grapje :P). Maar vandaag heeft een bezoek aan de barbier hier weer een heel knap koppie van gemaakt "inlove". Ook wel zo lekker fris bij dit mooie weer van de afgelopen dagen. Nu maar zien of het op Zuid-Noord net zo mooi is als de laatste dagen op Noord-Zuid :)