Ship creek tot Kaikoura

Tijdens onze rit blijft de natuur om ons heen veranderen. Onze volgende bestemming is een gebied met moeras en regenwoud aan zee: Ship Creek. Het is waanzinnig mooi! Tijdens onze wandelingen door dit gebied vliegen er talloze rode en grijze waterjuffers om ons heen en ook fluitende vogels begeleiden ons op onze weg. Helaas is de, zelfs in een gehalveerd tempo, wandeling slechts 30 minuten lang. Aan de andere kant van de weg, waar we op 50 meter van de zee lopen is weer een hele andere omgeving waar te nemen. Slechts enkele meters naast de bekende duinen en het voor ons minder bekende stenen strand is het helemaal volgroeid met planten en bomen. Slechts enkele tientallen meters van het moeras, maar compleet anders en net zo prachtig. Dit is eigenlijk niet goed uit te leggen, het komt allemaal neer op heel veel planten in verschillende groentinten soms met bomen die over de weg hangen waardoor je moet bukken om eronderdoor te kruipen... Als je ervan houd echt geweldig! En zelfs echte stadsmensen weten het zeer goed te waarderen :) Daarna op zoek naar een goede slaapplaats. Onderweg daarheen nog genoten van een geweldige 'whitebait pattie', een soort omelet van (uiteraard) ei met kleine locale visjes van ongeveer 10 cm die er heel in meegebakken worden. Super lekker! Helaas is hier het aantal prikkerige niet-meer-vriendjes op zijn max en worden ze bovendien vergezeld door hun alom bekende neef: de mug. Niet verwonderlijk dat we ons heel snel met de deuren dicht opsluiten in ons minihuis. Helaas heeft Lennaert die dag een beetje te veel zon gezien, dus die ligt al snel half te slapen en is niet helemaal top. Gelukkig brengt een korte uitwaai wandeling aan het stand waar de wind zo hard waait dat onze vliegende ettertjes ons niet bij kunnen houden later snel verbetering. Daarna weer vliegensvlug de deuren dicht en wederom alles wat mee naar binnen gevlogen is op vakkundige wijze onschadelijk gemaakt. Daar worden we overigens steeds beter in.

Glacier country; dat beloofd wat. Na onze prachtige wandeling naar een gletsjer op Mount Cook zijn we inmiddels aan de andere kant van deze hoogste berg van Nieuw Zeeland terecht gekomen en gaan ook aan die kant op zoek naar de muren van ijs. We maken wederom prachtige wandelingen naar de Fox gletsjer en de Frans Jozef Gletsjer. Vooral een van de wandelingen waarbij we over grote rotsblokken moeten klauteren op een plek waar in het voorjaar waarschijnlijk een flinke rivier stroomt (of dit vroeger gedaan heeft) is ons goed bijgebleven! Hoewel, wat ons het meeste bij zou blijven is natuurlijk de vlucht over de besneeuwde toppen van de verschillende bergen inclusief de gletsjers die we gedaan hadden. Wat is dat mooi! Ik moet eerlijk toegeven, het is niet dat ik overgehaald hoefde te worden, maar ik zat er ook niet echt op te wachten om mijn halve weeksalaris (voor Lennaert natuurlijk maar 2 uurtjes werk) uit te geven aan een helikoptervlucht, maar wat ben ik blij dat we dat gedaan hebben. Het was half bewolkt in het dal, maar bij de toppen strakblauwe hemel, met daaromheen de bewolking die we van beneden gezien hebben. We konden ook over de bergen heen kijken naar de kant waar we eerder deze vakantie geweest waren. Als top op de ijsberg :P was de vlucht inclusief een landing op de gletsjer zelf (bovenaan, daar waar het veilig was om te landen) en hebben we zelfs even een sneeuwbal naar elkaar kunnen gooien. Wonderbaarlijk warm daar in het zonnetje. We stonden met korte broek, maar hadden het helemaal niet koud. Echt een aanrader!!
Het is wel schrikbarend om te zien hoe hard de gletsjers smelten. Hier en daar staat een bordje langs de weg met teksten als: "tot hier was de gletsjer in 1935" en "tot hier was de gletsjer in 1980". Waar het aan ligt laten we maar even in het midden maar als het zo door gaat hebben de twee dorpjes die nu voor 100% leven van de toeristen die op de gletsjers afkomen binnenkort geen inkomsten meer.
's Avonds voor het eerst weer een betaalde camping met douches!! Weer eens wat anders dan Lennaert elke keer weer de stuipen op het lijf te jagen met de allergie die door de koude op Renskes huid ontstaat wanneer we ons wassen in een 'lekker' fris riviertje of meer. Gelukkig is deze binnen een uur altijd wel weer weg. En Toch wel heel lekker om al dat zand en zweet weer eens van je lijf te kunnen wassen met een lekker zeepje. Ook het haren wassen is na bijna 9 dagen erg fijn! Helemaal schoon en fris kunnen we die avond een nachtwandeling maken door een stukje regenwoud waar tientallen gloeiwormen zorgen voor een heel hoog maar mooi 'Walt Disney'-gevoel. We sluiten nog even aan bij een groep met gids, die zien dat toch niet in het donker, en zo leren we er ook nog wat van!
Bijkomend voordeel van deze streek is dat het aantal zandvliegjes hier met 90% is afgenomen en er ook geen muggen meer gesignaleerd zijn! Jippie!! Vooral Renske's voeten beginnen er namelijk uit te zien alsof ze gebruikt zijn als voetbal bij een potje Nederland - Duitsland. Lekker hoor, een beetje allergisch zijn, om over de jeuk nog maar te zwijgen...
Verder valt het wel mee met Renske's allergieën hoor. Er is er nog maar één andere, maar die kan door goed smeren worden voorkomen. Uiteraard gaat het hier om zonneallergie. Allergie voor bijvoorbeeld noten of lactose zou te normaal zijn :P

Weer een nieuwe dag voor een nieuwe ervaring met nieuwe natuur. Ditmaal storten we ons op een wandeling waarvan wordt aangegeven dat deze 3,5 uur zou moeten duren bij Ōkārito (o.a. naar de Three Mile Lagoon). Tussendoor nog een zijweggetje van 40 minuten naar een mooi uitkijkpunt, dus we denken dat we dat allemaal in max 3 uur moeten kunnen doen. Het is namelijk zo gebleken dat we veel sneller lopen dan normaal wordt aangegeven. Dat valt in dit geval ietsje tegen. De route is voor de ene helft door het oerwoud op de berg, over een oud karrenspoor dat vroeger gebruikt werd, en de terugweg is over het strand. We moeten hierbij rekening houden met de getijden, want met hoogtij is dit laatste deel niet te doen. Uiteindelijk blijkt dat laatste deel inderdaad heel veel tijd te kosten als het nog niet helemaal laagtij geworden is. Al klauterend over grote stenen langs de 90 graden wand omhoog beginnen we onze tocht. Halverwege is het water gelukkig zover gezakt dat deels over zand kunnen lopen, want het kostte ons toch wel heel wat energie dat klimmen en springen. Het resulteert erin dat we door deze "omweg" zoveel tijd kwijt geraakt zijn dat we zowaar bijna voldoen aan de totale tijd die ervoor staat. Met 4 uur lopen in de benen hebben we onze beweging van die dag wel gehad denk ik zo. En dan was dat niet eens onze eerste wandeling die dag, maar dat was zo'n klein eindje vergeleken bij de laatste dat we die niet eens meetellen. Door het stenen strand ook weer heel wat dilemma's rijker, want nu nog meer stenen om uit te selecteren welke mee naar Nederland mogen. Misschien gewoon maar een Nieuw-Zeeland stenenkast aanschaffen, naast degene die er nu al staat ...

Die avond aan ons welverdiende biertje in de lokale pub, en eindelijk bereik om alle jarigen te berichten, krijgen we allerhande tips van wat locals. Verrijkt met al deze nieuwe inzichten en ervaringen de volgende morgen weer vroeg op pad naar de volgende verassing: Een wandeling bij Cape Foulwind over wederom een kuststreek met stijle kliffen, maar ditmaal zonder bos en alleen met grassen en wat struiken. Beetje een Engeland gevoel, maar toch weer helemaal anders. Hier zien we ook zeeleeuwen op rotsen zitten, inclusief zeer jonge exemplaren. Als we die avond, met klamme handen van de zenuwen omdat het benzinelampje al is gaan branden en we voor het volgende benzinestation toch nog echt een hele berg over moeten rijden, "even" van links naar rechts het zuidereiland over crossen naar Kaikoura worden we ook daar beloond met een gelijksoortig, maar toch zo anders kustgebied met nog veel meer zeehonden. Ook hebben we de gok gewaagd en zijn op de boot gestapt om walvissen te zien. Drie uur later met de camera vol plaatjes van drie van die prachtige reuzen (eigenlijk twee, want eentje hebben we tweemaal zien bovenkomen om lucht te happen voordat hij weer 45 minuten onderdook om even snel zo'n 1000 meter af te dalen naar de donkere diepten om reuzeninktvissen en andere lekkernijen tot zich te nemen voordat ze weer bovenkomen. Ze kunnen overigens twee uur onder blijven en afdalen naar wel 3000 meter!! En wie wist al dat de tanden van de 'sperm whale' licht gaven in het donker om hun prooi te lokken? Ik niet hoor). Ook worden we beloond met een paar springende dolfijnen en een enkele albatros die laat zien hoe ontzettend groot die vogels wel niet zijn. Naderhand belonen we onszelf met een barbecue van vers gevangen diverse vissoorten bij de zeer bekende lokale visstal. Echt zo eentje met een een stalletje dat aan het eind van de dag plotseling weg is.

De volgende ochtend maken we nogmaals een wandeling (al had ik de vorige niet genoemd, maar als ik alle wandelingen moet beschrijven die we maken wordt het echt heel saai...) Echt super is dat we daarbij op het strand op minder dan vijf meter afstand een paar zeehonden (fur-seals) tegenkomen die liggen te zonnen op de stenen. Eigenlijk genieten ze alleen van de warmte van de stenen, want de zon laat zich vandaag helaas niet zien (het is maar 14 graden, al voelt het als 20. Toch net iets anders dan thuis). Toch gaan we ons geluk beproeven en hebben ons opgegeven voor een 2 uur durende kajak-tocht over de zee. Hierbij kunnen we heel dicht in de buurt van nog meer zeehonden komen en we zien zelfs een zeer jonge blauwe haai. Ook is het een hele ervaring om op zee te kajakken. De golven zijn zo hoog dat we soms het zicht op de rest van de groep (van in totaal 7 kajakken) geheel kwijt zijn. Heel vet! Enigszins kou komen we nadien weer aan land. Al is het al half 8 's avonds, we besluiten toch alvast een paar kilometers naar onze volgende bestemming af te strepen. Onderweg zien we wel een heel bijzonder verkeersbord, namelijk één die waarschuwt voor zeehonden op de weg langs de zee. En inderdaad zijn de rotsen naast de weg bezaaid met deze mooie dieren. Op een van de vele uitkijkposten liggen ze zelfs zo dichtbij dat we haast hand-vin kunnen schudden met een kleine dreumes van maximaal 2 maanden oud. Dit levert uiteraard wel een aantal prachtige foto's op. We besluiten niet ver daar vandaan ons kamp voor die nacht op te slaan temidden van een aantal campers met hippies inclusief felgekleurde regenboogtruien, baarden en dreadlocks. Hopende dat morgen het zonnetje zich weer laat zien voor nog betere foto's eindigt zo met ons buikje vol chili con carne met extra groene en witte bonen en een biertje in onze hand alweer een zeer geslaagde dag!