Awanui tot Auckland airport

Bij het hypermoderne informatiegebouw in Awanui worden we overtuigd toch echt nog een aantal kilometers verder naar het Noorden te rijden. In bijna elke stad is overigens wel een informatiepunt voor toeristen te vinden, dat naast goede tips en overzichtelijke kaarten ook excursies en bijvoorbeeld de pont tussen de eilanden voor je kan boeken, tevens voorzien is van allerlei te koop gestelde toeristische snuisterijen. Ook heb je er vaak gratis internet. Wat weer handig is voor de geruststellings-apps voor thuis. Niet alleen de medewerkers van deze informatiepunten, maar alle kiwi's die we tot nu toe zijn tegengekomen zijn echt super aardig en uitermate bereid om je te helpen. Je voelt je echt heel erg welkom. Ik gaf al aan dat het meestal een hypermodern gebouw is. Het valt namelijk op dat al die gebouwen eruit zien alsof ze nog maar een paar maanden in gebruik genomen zijn. Ook andere toeristische vergemakkelijkheden zoals paadjes door het bos of bronzen herdenkingsbeelden zien er allemaal uit als nieuw.

Anyhow, we besluiten die avond (na een stop in Te Kao bij de Te Kao Store voor de 'World Famous ice creams' [world famous in Te Kao dan natuurlijk]) in een keer helemaal door te rijden naar een doc-site (een camping met minimale voorzieningen en daarom extra goedkoop) aan de Spirits Bay. Aangezien dit bijna het noordelijkste punt is kunnen we het niet maken om dan ook even naar Cape Reinga te rijden, wat echt het meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland is. We verwachten er eigenlijk niet zo veel van, behalve een vuurtoren op een rots. Daar aangekomen blijkt het echter weer een magistraal uitzicht te zijn met bergen, zandduinen, rotsen en verschillende soorten beplanting. Ook rond de vuurtoren zelf hangt een hele bijzondere sfeer. Via de (stenen) informatieborden komen we erachter dat op dit punt de (mannelijke, onstuimige) Abel Tasman zee en de (rustige, vrouwelijke) Pacific Ocean bij elkaar komen. De Maori geloven dat de geesten van de overledenen vanaf dit punt het aardse verlaten om naar het hemelse te gaan en daarom is deze locatie een van de meest heilige voor hen. Omdat het inmiddels al vrij laat is zijn er gelukkig lang niet zoveel toeristen als het aantal parkeerhavens aangeeft dat daar op sommige momenten loopt, wat ook weer bijdraagt aan het bijzondere moment. Met slechts 5 anderen staan we daar een tijdje te kijken naar de zon die langzaam maar zeker haar tocht richting de zee voortzet. Maar voordat het zover is toch maar even naar de doc campingsite gereden, omdat je hier in het donker niet graag rijd, aangezien alle zijwegen vanaf de hoofdweg grindpaden zijn. Aldaar de zonsondergang mogen aanschouwen terwijl deze over de baai gleed. Weer een mooi moment omdat daar een heuvel/berg is waarvan de Maori geloven dat de geesten van de overledenen vanaf dat punt opstijgen om de laatste sprong naar Cape Reinga te maken. Omdat deze berg/heuvel voor de Maori heilig is mag je deze ook niet beklimmen. Maar foto's maken is gelukt.
Niet alleen de geesten, ook heel veel muggen zwerven hier trouwens rond. Zonder te overdrijven (jullie weten dat overdrijven soms niet geheel tegen mijn natuur ingaat...) hebben we er die avond wel 30 uit ons busje moeten meppen om er tegen een uur of 6 's ochtends nogmaals +/-10 te mogen begroeten. De derde laag (waarom ze steeds in golven kwamen is ons onduidelijk, maar gaf ons wel de mogelijkheid tussendoor steeds goed te slapen) hebben we lekker laten zitten terwijl wij opstonden. Overigens hebben we hier geen beten aan overgehouden... Misschien durfden ze dat dan weer net niet...

De volgende dag hebben we alweer mooie en spannende dingen gedaan. Dit keer echt wat stoers namelijk zandboarden op de Giant te Paki Sand dunes. Dit waren hoge zandduinen (zoals het woord al zegt) waar je vanaf kon roetsjen op een zandboard. Echt super stoer! Enige nadeel was dat er geen liften waren en dat je dus zelf eerst 25 meter door het mulle zand omhoog moest ploegen. Daar aangekomen werd je gezandstraald door de harde wind en stond je eerst een paar minuten uit te puffen om vervolgens op je board binnen enkele seconden weer beneden te zijn. Maar het was het meer dan waard!! Ennehh, wat natuurlijk ook minder stoer was, was het feit dat we op sokken liepen. Tip van de verhuurder van de boards en wat waren we daar blij mee. Met schoenen (of nog erger: flip-flops) kon je onmogelijk de beklimming doen en zonder schoeisel brandde het hete zand gaten in voeten. Sokken waren een ideale tussenoplossing. Gelukkig waren we niet de enige op sokken. Dat was wel weer een beetje jammer geweest :)

Daarna nog meer zand, maar dan van een afstand namelijk het White Silica Sand te Kokota. Hier wilden we eigenlijk naar toe kajakken, maar omdat het zaterdag was, was de verhuur helaas dicht (???). Mogelijk had daar nog bij verteld moeten worden dat het een soort verjaardag- dus feestdag was, maar in de uitleg die we kregen werd alleen gezegd dat ze dicht waren omdat het een zaterdag was... Zowel vanaf Te Hapua als vanaf Paua is het niet mogelijk dichterbij te komen dan enkele honderden meters. Maar mogelijk was dit mooi genoeg omdat er op dat witte zand helemaal niets groeit en je dan alleen maar op een spierwitte duin zou staan in plaats van een gele. Mooie foto's werden het wel met de 8 tinten blauw van de zeetong ervoor! Na al dat zand en rijden over dirt-roads weer afgezakt naar Kaitaia voor de laatste roddels op de app waarna we door het volgen van een klein scheefgezakt bordje voor de camping via een onverhard pad uitkwamen bij een camping met een prachtig uitzicht over de bergen. Het dametje dat deze camping runde had alles goed voor elkaar en hier was het de eerste keer dat ons om onze identificatie gevraagd werd. Gelukkig was er een goede douche aanwezig zodat we al het zand uit ons haar (Renske dan...), oren, ogen, navel en uit alle poriën van de huid konden spoelen.

De morgen daarna alweer een korte wandeling naar een prachtig uitzicht. Ditmaal een overzicht van landtongen en zeetongen met rotsen in verschillende kleuren bruin/geel/rood/roze en zee in verschillende tinten blauw/groen dooraderd met verschillende soorten vegetatie. Echt weer iets om te veel foto's van te maken. Eerste SD kaartje is trouwens al vol. Dat betekent tot nu toe een kleine 3000 foto's en dat zonder de foto's van Lennaert... Daarna op pad naar een paar andere must-sees: de eeuwenoude metersdikke Kauri-bomen in het Kauri-bos. We hebben gezien: de grootste (stamoppervlakte) boom: Tane Mahuta, de hoogste Te Magua Ngahere en wat ook bijzonder blijkt te zijn een basis waaruit vier dikke stammen omhoog geschoten zijn: de Four Sisters. Ook zijn we naar de 7e grootste Kauri boom geweest (Yakas) die bijzonder is omdat hij aan het pad ligt en je hem dus kan aanraken. Alle anderen liggen enkele meters van de paden af en elke 10 meter (of minder) wordt je er via bordjes aan herinnerd dat je niet van het pad af mag omdat de wortels van deze reuzen heel gevoelig zijn en wanneer hier veel op gelopen wordt de bomen kunnen sterven. Toch een beetje vreemd gevoel bij een boom die daar al 3000 jaar staat. Uiteraard zijn wij netjes op de paadjes gebleven. Wat ook interessant en enigszins verontrustend was is dat we voor en na de wandelingen door het oerwoud naar deze reuzen je schoeisel moet schoonmaken op matten en in moet spuiten met (waarschijnlijk) een soort bacterieverdelger. Het blijkt dat er een bacterie de ronde doet die deze Goliaths als minuscule Davidjes vellen. Er werden ook symptomen van geïnfecteerde bomen weergegeven (lekken van hars en bladverlies) en om je heen kijkend blijken er helaas toch een boel van deze mooie bomen (deels) geïnfecteerd te zijn. Hopen dat ze niet al die reuzen neerhalen... helaas werd nergens gezegd dat er wat aan een infectie te doen is. Om nog even meer privé van deze prachtige reuzen te genieten (bij die beroemde bomen was het een komen en gaan van toeristen) hebben we daarna nog een uur rondgelopen in het Waipoua forest. Het mooie aan deze wandeling is dat je eerst naar boven op de berg naar een uitzichtpunt rijdt, vanwaar je een pad naar beneden volgt waarbij je binnen een half uur door diverse soorten vegetatie loopt. Van korte struiken tot metershoge bomen. Eigenlijk best heel cool. Aangezien dit pad niet op alle toeristische kaartjes stond, waren we hier met z'n tweetjes; werd het ook nog eens een heel romantische wandeling! Daarna in een lokaal winkeltje gerund door een omaatje uitleg gekregen over het oogsten van hars van deze grote bomen waar barnsteen sierraden en snuisterijen van gemaakt werden. Erg leuk om rond te scharrelen en wat geld kwijt te raken.

Van het informatiepunt in Dargaville kregen we daarna een hele goede tip voor een nette en goedkope camping in Puha, waar we ons busje onder een enorme boom konden parkeren. In dit havenplaatsje waren dat weekend verschillende bootraces gehouden welke werden afgesloten met feesten in een soort circustent met hooibalen om op te zitten en een marktkraam-tafel als bar. Hier gingen de lokale werklui behoorlijk aan het bier en al snel hadden we weer vele nieuwe vrienden. Wat ons daarbij opviel was dat we, als we er echt tussen hadden willen opgaan, drie dingen missen (of teveel hebben): 1 veel te veel tanden; wil je er een beetje bijhoren moet je toch minstens een derde van je gebit kwijt zijn. 2. Tatoeages; alle volwassenen hebben toch minimaal een tatoeage of drie. En dan niet van die kleine subtiele, nee, het moet minimaal één ledemaat beslaan. Hebben we ook al niet. 3. Je moet je elke dag helemaal laveloos drinken aan veel bier (minimaal halve liters in grote glazen) en daar eigenlijk ook nog zware shag bij roken. Ehm, ik denk er nog even over. Maar vriendelijk zijn ze echt allemaal. Hoe dronken ze ook mogen zijn :)

Helaas was de volgende morgen onze laatste dag Nieuw Zeeland aangebroken en heeft de invulling van deze dag alleen bestaan uit inpakken, opruimen, busje schoonmaken en naar het vliegveld gaan.
Uiteraard had het verhuurbedrijf niets aan te merken op de auto en konden we er zo weer weg. Wel konden ze ons nog even verrassen door ons mede te delen dat we deze 4 en een halve week een kleine 6000 km met ons bed op wielen hebben afgelegd. Dat hadden we toch niet verwacht! We zullen straks met veel plezier terugdenken aan dit kleine witte monster dat ons beiden een stuk leniger gemaakt heeft, (o.a.) omdat de schuifdeur alleen van buitenaf te openen bleek te zijn en je daarvoor dus eerst tussen de voorstoelen door moest kruipen om uit te stappen.

Op het vliegveld van Auckland nog even na zitten praten wat nou de mooiste momenten waren hier, en eigenlijk is alles zo anders, dat er geen top 3 te maken is (al staat de Alpine crossing wel ergens bovenaan hoor).

Dit land heeft toch wel een speciaal plekje in ons hart gekregen met haar:
- weilanden vol stieren (nog nooit zoveel stieren gezien, laat staan bij elkaar in een wei)
- muggen en zandvliegen. Vooral die laatste gaan we echt niet missen. (Eenmaal was een steek zelfs zo erg dat er een ei op Renskes voet ontstond en het een paar dagen niet duidelijk was of dit nou een blessure was van het vele lopen of alleen een steek. Na de anti-histamine pillen was dit ei echter zo verdwenen dus we gokken op het tweede...)
- kleine nieuwsgierige vogeltjes die juist op je af komen om jou te bekijken in plaats van andersom en daarbij soms rondjes om je heen vliegen op nog geen meter afstand (maar stilzitten voor een mooie foto? Ho maar...),
- internet-eigenaardigheden: tegen betaling overal te krijgen en gratis te vinden bij grote supermarkten en informatiesites (hier kwamen we echter later pas achter en dit was op het Noordereiland een stuk makkelijker),
- Zuidereilandbewoners die allemaal het Zuidereiland veel mooier en beter vinden dan het Noordereiland en ons zonder uitzondering hebben afgeraden ook naar het Noordereiland te gaan,
- Sproeimachines op de weilanden die elke avond sproeiden of het nou regent of niet, of er nou een beek naast lag of niet, of het op het eerste gezicht nou nodig was of niet. (Mogelijk was dit heel hard nodig, maar in de stromende regen is het toch een interessant gezicht),
- zeer uitgebreide informatievoorziening voor wegwerkzaamheden (die overigens volop uitgevoerd worden), zo werden we ergens gewaarschuwd voor het niet aanwezig zijn van wegmarkering. Dit bleek te gaan over een stukje weg van maar liefst 10 meter. Gelukkig werd dit aan twee kanten aangegeven, anders hadden we gemist dat er geen wegmarkering aanwezig was...
- prachtige natuur, vriendelijke mensen, heerlijk klimaat, lekker eten en een geweldige vakantie met z'n tweetjes.

Maar voor we ons weer terug in het normale leven (en de vrieskou) storten eerst nog een tussenstop van een paar dagen Dubai. Erg benieuwd wat voor nieuwe belevenissen we daar weer zullen mogen ervaren!